Varúð: Tígrisdýr úr skóginum!

Jæja, þá er Fasnacht loksins búin. Ég held að Hannibal er ansi feginn eftir tvö grímuböll sem ...... já, nú má ég loksins segja frá því: Tiger Woods! Hér er mynd af þeim félögum (Hannibal er annar frá vinstri ef þið skyldið ekki þekkja hann....) með míni-golf borðið sem þeir höfðu meðferðis til að hvetja aðra ballgesti til að prófa að pútta. Svo var í boði snaps fyrir þá sem stóðu sig vel (og reyndar líka fyrir þá sem stóðu sig ekki svo vel....). Þeir unnu 3. sæti á fyrra ballinu og 4. sæti á seinna ballinu í keppninni um besta hóp-grímubúninginn. Ekki slæmur árangur það!

Símon og ég nýttum mánudaginn til að hitta Beate og Önnu í Aarau. Hvorug okkar þekkti borgina, en við gátum báðar tekið beina lest þangað (Beate kom frá Neuchâtel og ég frá Baden), sem er mikill kostur þegar maður er að ferðast með lítið barn! Og í þetta skipti var Símon meira að segja vakandi, allavega í fyrri lestarferðinni, og ég held að honum fannst þetta frekar spennandi.... Hann stóð sig allavega mjög vel og uppskar mörg bros frá öðrum ferðamönnum. Það var líka ekkert mál að fá aðstoð með að koma vagninum inn og út úr lestinni, satt að segja var ég hissa hversu margir buðust til að hjálpa mér! Þetta var mjög skemmtileg reynsla að sjá hvað fólk getur verið vingjarnlegt og hjálpfúst.

Eftir smá hressingu á næsta kaffihúsi (aðallega til að gefa börnunum hádegismat) fórum við af stað í gegnum miðbæinn í áttina að ánni Aare. Þar fundum við mjög skemmtilega gönguleið meðfram ánni að lítilli vatnsvirkjun og tilbaka hinumegin við ánna. Samkvæmt skiltinu sem við sáum átti önnur leiðin að vera 35 mínútur og það fannst okkur bara mjög passlegt til að láta börnin sofa svolítið á meðan við fengum okkur góða hreyfingu í ferska loftinu. Það tók okkur um 45 mínútur að ná að virkjuninni þar sem vegurinn var ekki malbikaður og við þurftum stundum að aka varlega yfir einhverjar trjárætur eða aðrar ójöfnur á frosnu jörðinni. En við vorum ennþá ferskar og glaðar yfir að geta labbað í svona flottu umhverfi. Ekki grunaði okkur að leiðin á hinum bakkanum væri eitthvað öðruvísi eða erfiðari en leiðin sem við áttum að baki, svo við héldum ótrauðar áfram.

Eftir korterslabb mjókkaði göngustígurinn meira og meira og við gátum ekki verið hlið við hlið lengur. Svo lentum við allt í einu á svakalegri brekku upp í móti, þar sem við þurftum að hjálpa hvor annarri með vagnana. Svo mjókkaði stigurinn enn meira og hallaði meira að segja snarbratt niður að bakkanum.... okkur var alveg hætt að lítast á þetta, en við nenntum einfaldlega ekki að snúa við og vorum líka alltaf að vonast til að þessi erfiði kafli væri bara mjög stuttur...... Jæja, hann var ekki stuttur! Og við löbbuðum endalaust fram og tilbaka og vorum að bera vagnana yfir erfiðustu spottana. Börnin voru löngu vöknuð af öllum hristingnum en þeim fannst þetta sem betur fer bara skemmtilegt að horfa á mömmurnar sínar svitna! Undir lokin vorum við svo orðnar ansi góðar í að keyra á góðri ferð yfir allskonar ójöfnur á þessum mjóa, hallandi göngustíg (þetta var virkilega bara "göngu"stígur!) og göngutúrinn var orðinn að tveggja tíma maraþon!

Svona mikil erfiðisvinna kallaði á smá afslöppun á leiksvæðinu sem varð á vegi okkar og svo vorum við náttúrulega öll orðin glorhungruð (sérstaklega mömmurnar) og skelltum okkur á "Spaghetti Factory" til að borða eitthvað. Símon og Anna fengu upphitaðan graut (yndisleg þjónusta á staðnum!) og voru síðan að leika sér saman, þ.e. Anna var að leika sér og rétti Símoni eða mér einhver leikföng sem hún endurheimtaði síðan strax aftur..... Æðislegur dagur, en ég er ennþá með smá strengi eftir allt þetta labb og klífur!