Und tschüss....

.... unglaublich, aber leider wahr: Unsere 10 Wochen in der Schweiz sind schon vorbei und morgen früh heisst es Abschied nehmen und wieder ab nach Island! Símon war diese Woche noch unverhofft krank (Fieber und Schnupfen) und deshalb bin ich leicht im Rückstand mit dem Blog, was ich aber hoffentlich nächste Woche dann nachholen kann. Wir sind damit völlig überfordert, weil das liebe Kind ja bis jetzt noch gar nie krank war!!! Aber mittlerweile geht's ihm schon wieder viel besser, er hat jedenfalls kein Fieber mehr und die Nasentropfen scheinen auch zu wirken. Hier zum Abschied noch ein Bild von unserem kleinen Wilden, wie er sich mit Mami's CD-Sammlung vergnügt (einen guten Geschmack hat er auch schon, wenn man seine Musikwahl betrachtet.....).

Það er vor í loftinu....

....hér í Sviss! Eftir tveggja mánaða kuldakast er það alveg vel þegin tilbreyting og nýttum Hannibal, Símon og ég tækifærið til að fara í flottan útsýnisgöngutúr uppi á Baldegg. Við klifruðum meira að segja upp á 38 metra háan vatnsturn til að skoða okkur betur um. Þá vorum við komin í 601 metra hæð yfir sjávarmál og sáum vel til Üetliberg hjá Zürich og Alpanna þar fyrir aftan (sjá mynd), meðal annars aftur til Eiger, Mönch og Jungfrau, en það tókst því miður ekki vel á mynd þar sem sólin var nákvæmlega í sömu átt.... Hverfið sem sést fremst á myndinni er hverfið þar sem mamma býr. Húsið hennar sést ekki á myndinni, en það er alveg lengst til vinstri og þar með næst miðbænum (falið á bak við skóginn).

Á meðan við Hannibal skruppum upp á útsýnispallinn svaf Símon værum svefni í vagninum niðri. Hann vaknaði ekki fyrr en við vorum komin á kaffihús þarna rétt hjá og þar fékk hann rísvöfflu í verðlaun. Slíkar rísvöfflur eru í miklu uppáhaldi um þessar mundir og hann hreinlega hakkar þær í sig!

Deginum í gær eyddum við hjá Rahel vinkonu minni úr háskólanáminu sem býr núna með Christian og tveimur dætrum þeirra í flottu húsi í Wiesendangen (50 km í austur frá Baden). Babs og Guido komu líka þangað (þau búa u.þ.b. jafn langt í hina áttina) með stelpurnar sínar tvær svo það var virkilega fjör í húsinu! Eftir dýrindis hádegismat gátu stóru stelpurnar tvær leikið saman á meðan litlu börnin skoðuðu sig varlega. Símon var eini strákurinn á svæðinu og fékk þar af leiðandi mikla athygli, sérstaklega frá heimasætunni Mara! Ég held hann naut þess alveg í botn!!! Þarna fékk hann líka loksins tækifæri til að leika sér við blakbolta í fyrsta skipti, það er jú aldrei of snemmt til að byrja að æfa blak, eða hvað?!?

Annars er þessi elska virkilega óhugnanlega lík litlum hvolpi. Kannski saknar hann bara Títusar svo mikið, en einhver skýring hlýtur að vera til fyrir yfirþyrmandi áhuga hans á skóm..... Hann er meira að segja hrifnari af skóm heldur en soðnum kartöflum (sem er reyndar ekki alveg eins og hundurinn!).

Spielstunde und Turnübungen

Ach wie schade, jetzt ist der ganze schöne Schnee schon wieder weg und es regnet einfach nur noch. Da muss man halt die Zeit nutzen, um die Leute bei Kaffee und Kuchen zu treffen, z.Bsp. Karen und Nicholas heute früh im "Himmel", oder Daniela mit Lea und Nina hier bei uns zu Hause heute Nachmittag. Da hat Símon echt Glück gehabt, dass wir zwei so nette Mädchen zu Besuch hatten, die so schön mit ihm gespielt haben.

Ansonsten ist Símon äusserst aktiv in letzter Zeit. Eine seiner regelmässigen Turnübungen ist zum Beispiel die "Reckstange" (unter dem Sofatisch). Da kann er sich beinahe endlos damit vergnügen sich hochzuziehen. Und wir müssen halt immer aufpassen, dass er sich dabei nicht den Kopf anschlägt an der Eisenstange......

Für unseren kleinen Zappelphilipp haben wir mittlerweile alle möglichen (und unmöglichen) Spitznamen gefunden, einer der neueren ist zum Beispiel Streifenhörnchen, weil er doch momentan einige gestreifte Kleidungsstücke hat. Wir vergleichen ihn auch recht oft mit einem kleinen Welpen, und dieser Vergleich ist doch unglaublich oft sehr zutreffend, wie der Versuch mit dem Hühnerknochen beweist:

Nachdem Símon in den letzten Tagen hauptsächlich gefaucht und geknurrt hat gab es heute früh wiedermal so richtig erfrischende Quitschtöne beim Spielen mit den Magneten an der Waschmaschine:

Varúð: Tígrisdýr úr skóginum!

Jæja, þá er Fasnacht loksins búin. Ég held að Hannibal er ansi feginn eftir tvö grímuböll sem ...... já, nú má ég loksins segja frá því: Tiger Woods! Hér er mynd af þeim félögum (Hannibal er annar frá vinstri ef þið skyldið ekki þekkja hann....) með míni-golf borðið sem þeir höfðu meðferðis til að hvetja aðra ballgesti til að prófa að pútta. Svo var í boði snaps fyrir þá sem stóðu sig vel (og reyndar líka fyrir þá sem stóðu sig ekki svo vel....). Þeir unnu 3. sæti á fyrra ballinu og 4. sæti á seinna ballinu í keppninni um besta hóp-grímubúninginn. Ekki slæmur árangur það!

Símon og ég nýttum mánudaginn til að hitta Beate og Önnu í Aarau. Hvorug okkar þekkti borgina, en við gátum báðar tekið beina lest þangað (Beate kom frá Neuchâtel og ég frá Baden), sem er mikill kostur þegar maður er að ferðast með lítið barn! Og í þetta skipti var Símon meira að segja vakandi, allavega í fyrri lestarferðinni, og ég held að honum fannst þetta frekar spennandi.... Hann stóð sig allavega mjög vel og uppskar mörg bros frá öðrum ferðamönnum. Það var líka ekkert mál að fá aðstoð með að koma vagninum inn og út úr lestinni, satt að segja var ég hissa hversu margir buðust til að hjálpa mér! Þetta var mjög skemmtileg reynsla að sjá hvað fólk getur verið vingjarnlegt og hjálpfúst.

Eftir smá hressingu á næsta kaffihúsi (aðallega til að gefa börnunum hádegismat) fórum við af stað í gegnum miðbæinn í áttina að ánni Aare. Þar fundum við mjög skemmtilega gönguleið meðfram ánni að lítilli vatnsvirkjun og tilbaka hinumegin við ánna. Samkvæmt skiltinu sem við sáum átti önnur leiðin að vera 35 mínútur og það fannst okkur bara mjög passlegt til að láta börnin sofa svolítið á meðan við fengum okkur góða hreyfingu í ferska loftinu. Það tók okkur um 45 mínútur að ná að virkjuninni þar sem vegurinn var ekki malbikaður og við þurftum stundum að aka varlega yfir einhverjar trjárætur eða aðrar ójöfnur á frosnu jörðinni. En við vorum ennþá ferskar og glaðar yfir að geta labbað í svona flottu umhverfi. Ekki grunaði okkur að leiðin á hinum bakkanum væri eitthvað öðruvísi eða erfiðari en leiðin sem við áttum að baki, svo við héldum ótrauðar áfram.

Eftir korterslabb mjókkaði göngustígurinn meira og meira og við gátum ekki verið hlið við hlið lengur. Svo lentum við allt í einu á svakalegri brekku upp í móti, þar sem við þurftum að hjálpa hvor annarri með vagnana. Svo mjókkaði stigurinn enn meira og hallaði meira að segja snarbratt niður að bakkanum.... okkur var alveg hætt að lítast á þetta, en við nenntum einfaldlega ekki að snúa við og vorum líka alltaf að vonast til að þessi erfiði kafli væri bara mjög stuttur...... Jæja, hann var ekki stuttur! Og við löbbuðum endalaust fram og tilbaka og vorum að bera vagnana yfir erfiðustu spottana. Börnin voru löngu vöknuð af öllum hristingnum en þeim fannst þetta sem betur fer bara skemmtilegt að horfa á mömmurnar sínar svitna! Undir lokin vorum við svo orðnar ansi góðar í að keyra á góðri ferð yfir allskonar ójöfnur á þessum mjóa, hallandi göngustíg (þetta var virkilega bara "göngu"stígur!) og göngutúrinn var orðinn að tveggja tíma maraþon!

Svona mikil erfiðisvinna kallaði á smá afslöppun á leiksvæðinu sem varð á vegi okkar og svo vorum við náttúrulega öll orðin glorhungruð (sérstaklega mömmurnar) og skelltum okkur á "Spaghetti Factory" til að borða eitthvað. Símon og Anna fengu upphitaðan graut (yndisleg þjónusta á staðnum!) og voru síðan að leika sér saman, þ.e. Anna var að leika sér og rétti Símoni eða mér einhver leikföng sem hún endurheimtaði síðan strax aftur..... Æðislegur dagur, en ég er ennþá með smá strengi eftir allt þetta labb og klífur!

Fasnacht!

Bei uns hier in der Schweiz herrscht immer noch tiefster Winter und man kann überall die schönsten Schneekunstwerke bestaunen, sogar im eigenen Garten. Jetzt heisst es die Pracht geniessen während sie noch währt, irgendwann schmilzt das ja wieder alles dahin.....

Gestern Nachmittag fuhren Hannibal, Símon und ich mit dem Zug nach Zürich, wo wir meine frühere Schulkollegin Daniela und ihre Familie besuchten. Wir wurden sehr herzlich empfangen und nachdem die anfängliche Schüchternheit überwunden war zeigten Lea und Nina Símon alle möglichen von ihren Spielsachen. Das war unsere erste Zugfahrt als Familie, also mit Kinderwagen und allem Drum und Dran. Ein absolutes Erlebnis! Aber wir hatten total Glück, weil Símon nämlich sowohl auf der Hin- als auch auf der Rückfahrt friedlich schlief.....

Abends zogen Mami und ich gemeinsam los um die Strassenfasnacht in Baden ein wenig zu geniessen. Wir hörten und sahen unzählige verschiedene Guggen und gönnten uns zum Aufwärmen sogar einen Glühwein (den wir allerdings erst nach langem Suchen fanden, an den meisten Ständen wurde nur Kaffi Lutz oder noch Schlimmeres verkauft.....). Es war zwar recht kalt, aber die Musik auf den verschiedenen Bühnen war einfach so toll, dass wir es doch zwei ganze Stunden lang "uf de Gass" aushielten. Hat Spass gemacht!

Heute war dann der Fasnachtsumzug, den wir von regelrechten Logenplätzen aus geniessen konnten. Michi wohnt ja total zentral und in der Wohnung unter ihm wohnt noch eine gute Kollegin, von deren Balkon man eine gute Aussicht auf den Schlossbergplatz hat. Da durften wir uns breitmachen und genossen die farbenfrohen Gruppen und Gestalten, die unten an uns vorbeizogen. Hier eine kleine Kostprobe der "Nussbaumer Finkechlopfer" (ich weiss nicht, wieso die Videos plötzlich so schwarz aussehen, aber wenn man auf "play >" drückt, dann geht's trotzdem los....):

PS: Wie man sieht unterstützten wir auch den Wurststand, der gleich unten vor dem Haus war, tatkräftig......

Símon að æfa svissnesku

Jæja, nú er litli gaurinn búinn að hlusta nógu lengi á þetta skrítna tungumál hér og er sjálfur farinn að æfa framburðinn.... Hann er mjög duglegur og nær þessu bara ansi vel, næstum því eins og innfæddur!!!

Annars vorum við Símon svolítið á ferðinni þessa viku. Á þriðjudaginn skruppum við til Andreu vinkonu í Zug þar sem við fórum í laaaaangan göngutúr meðfram vatninu. Það var skítkalt en mjög fallegt líka. Á göngutúrnum löbbuðum við framhjá stóru bóndabýli þar sem við stoppuðum aðeins til að skoða litlu kálfana sem voru þar fyrir utan. Þá kom vinnumaður úr fjósinu til okkar og bauð okkur inn til að skoða, sem við og gerðum. Þetta var alveg glænýtt fjós, rísastór bygging úr ljósu timbri, há og björt, með stórum gluggum á veggjunum og í þakinu. Inni voru fleiri kálfar og fullt af beljum sem komu ein á eftir annarri inn úr mjólkurstöðinni. Flott að fá að skoða svona fallegt fjós! Svo var líka algjör snilld að keyra til Zug á nýju hraðbrautinni sem er ekki inni í kortinu á GPS-leiðsögutækinu hennar mömmu (tækið er u.þ.b. þriggja ára gamalt), svo á meðan ég keyrði þessa leið sá ég bílinn bara einhversstaðar út á túni á skjánum..... frekar fyndið!

Í gærkvöldi fór mamma að spila Bridge, Hannibal og Michi þurftu að klára að föndra búningana sina fyrir Fasnacht og ég sá fram á að hanga ein heima með Símoni. En svo hringdi Theres, systir pabba, og bauð okkur (eða frekar mér) í Fondue hjá henni og Heinz, sem er guðfaðir minn. Ég gat fengið bílinn hennar mömmu og keyrði í gegnum mikla snjókomu (það er aftur allt komið á kaf í snjó hér!) upp til þeirra. Þau búa einnig hér í Baden, en hátt uppi hinumegin við bæinn. Nú er saltskortur hér í Sviss og þess vegna orðið ævintýralegra að keyra en venjulega.... Það var samt ekkert mál og við Símon eyddum notalegt kvöld hjá þeim. Símon varð reyndar svo æstur í að leika sér að ég þurfti að klæða hann meira og meira úr fötum sínum. Bara stuð á honum þessa daga!

Boltaíþróttir

Nú er Símon byrjaður að æfa boltaíþróttir alveg á fullu. Sökum skorts á blakbolta á þessu heimili þá er hann dottin í golfíþróttina en ég vona fastlega að við getum breytt þessu um leið og við komum aftur heim...... Annars er allt gott af okkur að frétta. Símon heldur áfram að taka tennur og er þess vegna stundum svolítið vælandi og vaknar líka nokkrum sinnum yfir nóttina (hann róast fljótlega aftur, en ég ligg síðan vakandi eitthvað lengur og það er frekar þreyttandi), en ég lifi þetta alveg af, engar áhyggjur!

Hannibal og bróðir minn eru farnir að undirbúa búningana fyrir "Fasnacht". Þeir ætla að fara á tvö böll um helgina þar sem þeir og tveir vinir Michi's verða í heilgrímubúningum. Ég má því miður ekki lýsa búningunum nánar en ég skal reyna að fá myndir af þeim til að sýna hér þegar böllin eru búin (Tilgangurinn með að vera í heilgrímubúningi á balli er víst sá að enginn þekkir mann, þess vegna má ég ekki segja frá neinu fyrirfram..... En ég er alveg viss um að þetta verður stórkostlegt hjá þeim!). Allavega voru þeir fjórir að föndra saman á föstudaginn var á meðan mamma fór að spila Bridge og við Símon heimsóttum "gamla vinkonu" sem ég þekki frá því að við vorum saman í hestafrí á unglingsárum.

Það er virkilega frábært að vera svona lengi hér í Sviss, þá nær maður loksins að hafa samband aftur við fólk, sem maður hefur ekki hitt í bráðum 20 ár! Og ég ætla pottþétt ekki að láta önnur 20 ár liða þangað til við hittumst aftur!!!! Þessi vinkona mín hefur líka búið erlendis í nokkur ár, aðallega í Skotlandi, en er núna flutt heim aftur og býr rétt hjá Baden með ítalska manni sinum og tveggja ára syni þeirra. Karen og Francesco buðu mér í mat um kvöldið og fékk ég gómsætan ítalskan sjávarfisk sem þau græjuðu meira að segja þannig að ég þurfti ekki að horfa á haus eða sporð á diskinum hjá mér (ég borða nefnilega bara fisk sem lítur ekki lengur út eins og fiskur..... er svolítið viðkvæm í þeim málum.....). Þau sögðu þau þurftu hvort eð er að úrbeina fiskinn fyrir Nicholas, þá gætu þau alveg eins gert það fyrir mig líka. Rosa gaman að vera sett á sama stig í matarmálum og tveggja ára strákur!!!

Fallegi snjórinn sem var hér næstum því allan janúar er því miður farinn í bili. Á þriðjudaginn var fengum við æðislegt veður til að njóta síðasta göngutúrsins í snjónum. Símon náði ekki að sofna í BabyBjörn og var orðinn ansi þreyttur þegar við vorum að koma heim eftir einn og hálfan tíma í sólinni. En augun á honum lokuðust um leið og ég lagði hann í vagninn. Nú biðum við bara eftir næstu snjókomunni sem er spáð á morgun eða hinn....

Á fimmtudaginn í síðustu viku bauð mamma mér í leikhúsið í Baden. Prógrammið sem var sýnt hét "Leo Wundergut & Swiss Tenors, live auf Konjunk-Tour". Þetta var voða furðuleg blanda af klassískum og nútímalegum söng og leiklist með fyndnu ívafi. Ansi spes en mjög vel heppnað. Reyndar dró ég meðalaldurinn í salnum stórlega niður, en ég hafði samt gaman af þessu. Lagið hér fyrir ofan er eftir þennan Leo Wundergut, en án hinna Tenóra. Það sýnir samt mjög vel í hvaða anda sýningin var. Undir tenglinum "Mobile" hér fyrir neðan er hægt að hlusta á eitt af fallegustu lögum sem tenórarnir þrír sungu fyrir okkur.

Mobile

Í gær komu Michi og Margot í mat (eins og oftast á sunnudögum) og við mamma ákváðum að prófa nýja uppskrift á beikonvöfðum kjúklingabringum. Það heppnaðist ágætlega, maturinn leit allavega út eins og á fínasta veitingastað sem vakti smá kæti hjá sumum..... Michi er ennþá að kynnast guðbarni sínu en er farinn að þora að halda honum mun meira en í byrjun. Gaman að fylgjast með þessari þróun.

Hannibal á skíðum

Hannibal heppni fékk skíðadag í jólagjöf frá mömmu minni og sá dagur rann upp á sunnudaginn var. Bróðir minn náði í hann eldsnemma morguns og þeir keyrðu á skíðasvæði sem heitir Flumserberge og er í ca. klukkutíma akstursfjarlægð frá Baden. Á meðan við vorum næstum því að drukkna í snjókomunni þann daginn þá fengu þeir fínasta veður og nutu sín vel uppi á fjallinu eins og meðfylgjandi myndir sýna.

Eina kommentið sem ég fékk upp úr Hannibal eftir þessa ferð var: "Dýpsta lausamjöll sem maður hefur komist í tæri við." Sumsstaðar skíðuðu þeir félagar niður næstum því ósnortnar slóðir þar sem var um eins meters púðursnjór (t.d. á hægri myndinni fyrir ofan)! Bláfjöll fölna við hliðina á slíkum aðstæðum.....

Ein kleiner Ausflug....

... nach Frick hatte das sein sollen, eine Besprechung, zu der ich Mami begleiten wollte, als moralische Unterstützung sozusagen. Um vier war unser Treffpunkt und wir dachten wir wären maximal 2 Stunden weg. Hannibal sollte in der Zeit den schlafenden Símon überwachen. Naja, das hätte an fast jedem anderen Tag des Jahres wohl auch geklappt, aber nicht heute!!! Schon auf dem Hinweg schneite es deftig, was uns aber nicht weiter störte, wir haben ja schliesslich Winterreifen drauf und nach Frick ist fast alles nur Autobahn, da konnte man immerhin in den Spuren der anderen Fahrzeuge fahren. Die Besprechung dauerte etwas länger als erwartet und wir fuhren erst um halb sechs wieder los in Richtung Baden. Das Tempo auf der Autobahn verringerte sich immer mehr je näher wir an die A1 herankamen und auf der A1 selbst gab's dann nur noch langsames Kolonnenfahren bis zur Ausfahrt Baden-West.

Von der Ausfahrt bis zum Lichtsignal, wo man nach links auf die Hauptstrasse nach Baden einbiegt, stauten sich die Autos und die Tafel am Lichtsignal zeigte (wie meistens) STAU. Zwischen den Grünphasen der Ampel verstrichen immer mindestens 2 Minuten und dann war's so kurz grün, dass gerade mal drei oder vier Autos durchkamen bevor's wieder rot wurde. Je näher wir jedoch der Ampel kamen, desto weniger Autos kamen durch, manchmal konnte kein einziges fahren, weil die Hauptstrasse schon so verstopft war mit Fahrzeugen von Fislisbach her. Nachdem wir bereits über eine halbe Stunde auf der Spur vor dieser Ampel gewartet hatten hielt es Mami nicht mehr länger aus und wir entschlossen uns nach rechts abzubiegen und zum Bareggcenter zu fahren, wo wir beinahe um die Wette aufs WC liefen......

Nach dieser Erleichterung beschlossen wir das Auto dort stehen zu lassen und unser Glück lieber mit dem Bus zu versuchen. An der Bushaltestelle trafen wir schon bald einige andere Leute und ein Mann erzählte uns, dass er erst vor einer Stunde vom Bahnhof Baden gekommen sei und dort das absolute Verkehrschaos mit totaler Verstopfung geherrscht habe, es sei also fraglich, wann der nächste Bus überhaupt kommen würde. Nach kurzer Überlegung machten wir uns daher zu Fuss auf den Weg nach Hause. Wir marschierten also fesch an endlosen Autoschlangen vorbei (die obigen Fotos zeigen die Mellingerstrasse), trafen unglaublich viele andere Fussgänger unterwegs, kauften auch noch schnell im Migros ein und kamen dann 1,5 Stunden nachdem wir die Autobahnausfahrt Baden-West genommen hatten tatsächlich endlich zu Hause an der Bernerstrasse an!!! Echt der Hammer sowas. Aber der Spaziergang war eigentlich recht schön und uns hat auch während des ganzen Marsches kein einziger Bus überholt, nur dumm, dass das Auto jetzt in Dättwil steht..... Aber am Lustigsten fand ich die Tatsache, dass unsere Nachbarn (die mit uns an der Besprechung in Frick gewesen waren und den ganzen Weg in ihrem eigenen Auto zurückgelegt hatten) auch erst wenige Minuten vor uns zu Hause angekommen waren (und das ohne WC-Stopp, Spaziergang und Einkaufen!).

Hannibal hatte unterdessen alle Hände voll zu tun mit dem natürlich längst wieder wachen und hungrigen Símon (wir hatten ja insgesamt zwei Stunden Verspätung). Aber er schlug sich tapfer und schaffte es sogar einhändig z'Nacht für Símon zu kochen. Als es für uns übrige dann kurz vor acht endlich was zu Essen gab hatte Símon auch schon wieder Gluscht und nuckelte ganz vergnügt an seinen ersten Tagliatelle rum.

Schnee, Schnee, Schnee

Dieses Wochenende hatten wir wiedermal volles Programm, aber diesmal fuhren wir nicht weg zum Übernachten sondern kriegten Besuch hier in Baden, was mal eine schöne Abwechslung war. Aber zuerst fuhren wir am Samstag nach Zürich zu Günti und Wiebke und ihrer Meute. So ein Besuch ist wohl das beste Verhütungsmittel auf dem Markt, ohne dass ich das jetzt irgendwie böse meinen würde. Ich hätte schlicht und einfach nicht die Nerven für so viel Betrieb tagtäglich..... Ich stosse ja schon mit Símon's grosser Aktivität fast an meine Grenzen! Aber schön ist's natürlich auch und süss können sie ja sein die Kleinen! Moritz und Philippa wechselten sich jedenfalls ab mit lieb und frech sein während Mattis uns einfach nur goldig anstrahlte. Und Símon durfte sogar bei den beiden "Grossen" mitspielen, was er natürlich ganz toll fand. Ausserdem kam er dort auch zu seiner zweiten Reitstunde, diesmal auf einem Elch!!!

Auf der Heimfahrt von Zürich nach Baden überraschte uns dann der absolute Schneesturm! Dass es hier überhaupt sowas gibt hätte ich ja echt nicht gedacht. Aus heiterem Himmel kamen plötzlich die megadicken Flocken und die Wolken hängten sich so tief, dass man kaum mehr die Richtungsschilder über den Strassen lesen konnte. Wir kamen uns fast ein bisschen vor wie im Flugzeug beim Blindflug. Das Navi wusste zwar, wo wir durchsollten, aber wir sahen die Strasse kaum. Und auch auf der Autobahn wurde es nicht viel besser, da musste man einfach raten, wo ungefähr die Fahrspuren verliefen. Am Einfachsten war es, sich ein paar Rücklichter auszusuchen und denen dann einfach nachzufahren...... Bloss dumm, als das Auto vor uns dann irgendeine Ausfahrt nahm, die wir nicht nehmen wollten! Naja, wie auch immer, wir sind heil und wohlbehalten nach Hause gekommen. Wobei Hannibal und Símon deutlich wohlbehaltener waren als ich, die beiden durften nämlich vorne sitzen, während ich mich auf den Rücksitz von Mami's kleinem Sportflitzer quetschen musste.

Am Samstagabend kamen dann Tim und Sara aus dem Thüringer Wald für zwei Nächte zu uns. Der Schneefall hörte auch am Sonntag nicht auf und mittlerweile ist hier wirklich alles tief verschneit, fast wie in einem Wintermärchen! Während Hannibal mit meinem Bruder zum Skifahren in die Flumserberge fuhr genossen Sara, Tim und ich das winterliche Baden bei einem ausgiebigen Spaziergang. Abends gab es dann superleckeres Lammgigot und danach spielten wir noch ganz viele Runden Skat! Das haben wir früher immer mit unserer Omi aus Deutschland gespielt, jetzt aber schon viele Jahre nicht mehr, und es hat einen Riesenspass gemacht!!! Ich wusste gar nicht mehr, wie das so geht mit dem Reizen und so, aber das kam alles ganz schnell wieder. Tat echt gut, aber dafür lag ich danach die halbe Nacht wach vor lauter Aufregung.

Heute früh sind dann Tim und Sara wieder losgefahren, aber erst nachdem Hannibal ihnen geholfen hatte ihren "Oldtimer" (von 1988) wieder auf Trab zu bringen. Der Peugeot hatte ein paar lose Zündkerzen und wollte deshalb einfach nicht starten. Ich habe den Krimi vom Wohnzimmerfenster aus mitverfolgt, war echt noch interessant, wie sich da immer mehr und mehr Leute über die Innereien des armen Autos gebeugt haben.... Aber eben, schlussendlich hat alles geklappt und das tapfere alte Auto fuhr los. Gute Heimfahrt!!!